Fitoplazmy są materiałem trudnym do wykrycia i do badań w ogóle, ponieważ istnieje kilka czynników, wynikających z biologii tego patogena, utrudniających jego wykrycie w roślinie. Fitoplazmy jako patogeny systemiczne, krążą po całej roślinie wraz z substancjami odżywczymi transportowanymi przez tkankę łyka, w której bytują, w międzyczasie produkując metabolity własne powodujące zaburzenia wzrostu, proliferacji i prawidłowej gospodarki hormonalnej rośliny, co prowadzi do powstania na niej objawów chorobowych.

Sprawca choroby, Agrobacterium tumefaciens, to gram ujemna, tlenowa pałeczka nie tworząca przetrwalników. Bakterie z rodzaju Agrobacterium są polifagami, zakres porażanych przez z nie roślin to przeszło 600 gatunków.

Bakteryjna mokra zgnilizna roślin jest pospolitą chorobą warzyw. Do infekcji dochodzi na polu, głównie na dojrzałych warzywach, w warunkach ciepłej i wilgotnej pogody. Choroba ta rozwija się po zbiorze, podczas transportu i przechowywania w niewłaściwych warunkach. Zdarza się też zaobserwować zgniliznę na roślinach rosnących w polu, jeszcze przed zbiorem. Najczęstszą przyczyną mokrej zgnilizny są bakterie z rodzaju Pseudomonas i Pectobacterium, które są zdolne do przezimowania w glebie na resztkach roślin.

Pectobacterium carotovorum ssp. carotovorum powodująca mokrą zgniliznę należy do grupy patogenów bakteryjnych zagrażających uprawom roślin dyniowatych. Do grupy tej należą również: Pseudomonas syringae pv. lachrymans (bakteryjna kanciasta plamistość), Acidovorax avenae ssp. citrulli (bakteryjna plamistość owoców), Xanthomonas campestris pv. cucurbitae (bakteryjna plamistość liści), Erwinia spp. (nekroza pierścieniowa), Erwinia tracheiphila (bakteryjne więdnięcie), oraz Pantoea ananatis (brązowa plamistość).

Objawy charakterystyczne dla Xanthomonas campestris to tworzące się na liściach żółtobrązowe martwice, szerokie na 2-3 mm z falistymi i nieregularnymi żółtymi brzegami, biegnące równolegle do nerwów liściowych. Plamy mogą się rozciągać na całą długość liści i często zlewają się by formować duże nekrotyczne obszary, które bardzo przypominają objawy suszy. Duża powierzchnia zmian martwiczych na liściach kukurydzy powoduje znaczące obniżenie zdolności asymilacyjnych rośliny i istotnie obniża plony.

Pantoea ananatis może powodować na kukurydzy dwa rodzaje objawów, przez co opisane są dla tego patogena 2 różne choroby. Pierwszą z nich jest bakteryjna plamistość liści kukurydzy (ang. leaf spot disease of maize).

Drugą chorobą kukurydzy wywołaną przez tego patogena jest bakteryjne gnicie łodygi kukurydzy (ang. bacterial stalk rot).

E. cloaceae subsp. dissolvens należy do złożonego kompleksu gatunków. Gatunek ten występuje powszechnie w środowisku naturalnym, w wodzi i w glebie. Łatwo przezimowuje na resztkach pożniwnych. Część jego populacji jest niepatogeniczna, a część jest patogenami roślin. Gatunek ten jest również oportunistycznym patogenem ludzi. Wykorzystuje się go również do biologicznej ochrony roślin przed chorobami.

Pantoea agglomerans jest bakterią, która ma wielu żywicieli i występuje powszechnie w środowisku naturalnym. Jej obecność na uprawach kukurydzy zanotowano w Meksyku i w Polsce, na obszarze Wielkopolski i Dolnego Śląska. P. agglomerans powoduje choroby kukurydzy, sorga, gryki i cebuli. Bakteria ta łatwo przeżywa w wodzie czy w glebie oraz przezimowuje w resztkach pożniwnych. Może również występować naturalnie na roślinie kukurydzy, nie powodując żadnych objawów chorobowych, ponieważ część szczepów tego gatunku jest niepatogeniczna i szczepy te wykorzystuje się w biologicznej ochronie przed chorobami.

Jest to choroba rzadko występująca w Polsce, pojawia się głównie w rejonach o monokulturowej uprawie warzyw korzeniowych i roślin okopowych (np. marchew, ziemniaki, burak, brukiew, rzodkiew). Głównym źródłem zakażenia jest gleba, a także obornik spod zwierząt skarmianych zakażonymi burakami, marchwią lub ziemniakami. Patogen z łatwością przezimowuje w szczątkach roślin, również chwastów, które nie są dla niego typowymi gospodarzami.

Sprawcą choroby jest gram ujemna bakteria, której optymalna temperatura wzrostu wynosi 25-27°C. Rozwojowi choroby sprzyja wysoka wilgotność. Przy temperaturze optymalnej, objawy chorobowe widoczne są w ciągu 7 dniu. Na dolnej stronie blaszki liściowej pojawiają się liczne, drobne wodniste plamki. Po kilku dniach brunatniejące plamki o średnicy 2-3 mm, otoczone zielonkawą lub żółtą obwódką, widoczne są  również na górnej stronie blaszki liściowej.

Sprawcą choroby jest Gram-dodatnia, tlenowa, ruchliwa pałeczka Curtobacterium flaccumfaciens pv. oorti. Choroba występuje w rejonach upraw produkcyjnych tulipanów, w Holandii, Danii i Anglii. Porażone rośliny spotykano także na terenie Polski, były to sadzonki tulipanów sprowadzone z Holandii.

Cmm to nieprzetrwalnikująca Gram-dodatnia pałeczka, bezwzględny tlenowiec, występuje na plantacjach pomidora na całym świecie, typowym gospodarzem dla Cmm jest pomidor, ale istnieją doniesienia naukowe o naturalnych porażeniach innych roślin psiankowatych jak papryka lub psianka czarna. Może przetrwać zachowując wirulencję w szczątkach roślin – nawet 3 lata, w sztucznym podłożu hodowlanym, na powierzchniach drewnianych takich jak posadzki, stoły lub plastikowych – folia, skrzynki, zapinki sznurki.