Sprawca choroby, Agrobacterium tumefaciens, to gram ujemna, tlenowa pałeczka nie tworząca przetrwalników. Bakterie z rodzaju Agrobacterium są polifagami, zakres porażanych przez z nie roślin to przeszło 600 gatunków. Źródłem zakażenia są bakterie wystepujące naturalnie w glebie lub porażone rośliny. Do zakażenia dochodzi przez przerwane tkanki rośliny gospodarza. Bakteria powoduje rozrost tkanek zaatakowanej rośliny skutkujący powstawaniem charakterystycznych narośli-guzów (Fot. 1 i 2). Początkowe stadium guza łatwo pomylić z tkanką kalusową rozwijającą się przy szyjce korzeniowej w miejscu szczepienia sadzonek. Guzy początkowo są jasno zabarwione i miękkie, a dopiero później twardnieją i brunatnieją. Zmiany morfologiczne są następstwem przekazania przez bakterię fragmentu jej materiału genetycznego (tzw. T-DNA) do komórek rośliny gospodarza. W ten sposób patogen „zaprogramowuje” roślinę gospodarza, zmienia jego metabolizm, wymusza produkcję metabolitów nieprzydatnych roślinie, ale cennych dla bakterii. Porażone rośliny mają zahamowany wzrost i powinny być wyeliminowane z dalszej uprawy. Agrobacterium  tumefaciens może przeżywać w podłożu. Obecnie brak jest skutecznych środków ochrony roślin mogących wyeliminować patogena z zainfekowanej uprawy. Patogena identyfikuje się najskuteczniej metodami molekularnymi opartymi na technice PCR, tradycyjne metody mikrobiologiczne polegające na izolacji na podłoża selektywne mogą być nieskuteczne, bakteria przezywa w guzach 6-8 tygodni. Metodami ograniczającymi występowanie choroby są: stosowanie zdrowego materiału rozmnożeniowego,  stosowanie podłoża wolnego od bakterii, przeprowadzanie zabiegów pielęgnacyjnych za pomocą odkażonych narzędzi.