Sprawcą choroby jest bakteria zaliczana do promieniowców. Jest to choroba rzadko występująca w Polsce, pojawia się  głównie w rejonach o monokulturowej uprawie warzyw korzeniowych i roślin okopowych (np. marchew, ziemniaki, burak, brukiew, rzodkiew).
Głównym źródłem zakażenia jest gleba, a także obornik spod zwierząt skarmianych zakażonymi burakami, marchwią lub ziemniakami. Patogen z łatwością przezimowuje w szczątkach roślin, również chwastów, które nie są dla niego typowymi gospodarzami.
Choroba zwykle występuje w większym nasileniu na glebach lekkich, suchych, alkalicznych, świeżo wapnowanych, po okresie suchej, upalnej pogody. Do typowych objawów parcha należą skorkowaciałe wzniesienia i spękania powierzchni korzeni (Fig.1 i 2). Porażone buraki nie powinny stanowić karmy dla zwierząt, których obornik będzie przeznaczony do nawożenia gleby dla upraw roślin korzeniowych i okopowych, ponieważ może  to doprowadzić do porażenia kolejnych plonów.

                                               Fig. 1 i 2   Objawy parcha na buraku ćwikłowym